پیتزا غذای سربازان هخامنشی بود

سربازان داریوش بزرگ (486-521 پیش از میلاد) نوعی نان پهن را روی سپرهای خود می‌پختند و روی آن را با پنیر و خرما می‌پوشاندند. یونانی‌ها پختن چنین نان‌هایی را از ایرانیان آموختند. این نان از یونان به روم رفت و در جنوب ایتالیا معمول شد.  سیصد سال پیش از میلاد، یک تاریخ نگار رومی در کتاب تاریخ خود نوشت: «گردی پهنی از خمیر که با روغن زیتون، سبزی و عسل پوشیده شده و روی سنگ پخته می‌شود.»
پیتزا از روم به جنوب ایتالیا راه یافت، اما تا مدت‌ها آن را غذای فقیران می‌نامید‌ند. تا این که در 1889م یک آشپز درباری به نام رافایل اسپوزیتو، پنیر و گوجه‌فرنگی را در ترکیب پیتزا وارد کرد، ملکه مارگریتا بسیار خوشش آمد و آرام آرام همه‌ی مردم به خورد چنین پیتزایی روی آوردند. به این ترتیب، پیتزای مارگریتا به مشهورترین پیتزای ایتالیایی تبدیل شد و  در جهان فراگیر شد.

منبع:

Goodman, Susan. A slice of history (history of pizza). National Geographic Explorer 01-MAY-2005