کوروش می‌گفت و سعدی می‌سرود

کوروش گفت: «مردم ثروتمند با این همه دارایی، چیزی بیش از گنجایش معده‌ی خود نمی‌توانند بخورند و بیش از پوشاکی که به تن دارند نمی‌توانند بپوشند. آن‌ها در حالی می‌میرند که لبریزند و ثروت بسیار آن‌ها چیزی جز کار اضافی نیست.»
«اما هنگامی‌که من به چیزی بیش از نیازم دست یابم، نیازهای دوستانم را برآورده می‌کنم و به مردم کمک می‌کنم و دوستی و نیک‌خواهی آن‌ها را پس‌انداز می‌کنم

سعدی سرود:
دنیا نیرزد آن‌که پریشان کنی دلی                    زنهار بد مکن که نکردست عاقلی
درویش و پادشه نشنیدم که کرده‌اند               بیرون ازین دو لقمه‌ی روزی تناولی
زان گنج‌های نعمت و خروارهای مال                  با خویشتن به گور نبردند خردلی
از مال و جاه و منصب و فرمان و تخت و بخت     بهتر ز نام نیک نکردند حاصلی
بعد از هزار سال که نوشیروان گذشت              گویند ازو هنوز که بودست عادلی

کوروششناسی...